Tematem kolejnego wspólnego gotowania było podkręcone gazpacho. Propozycje były różne. Bardzo podobał mi się pomysł na gazpacho pomidorowe z czereśniami czy chłodnik z bobu z szynką serrano. Zdecydowałam się jednak pójść w zupełnie innym kierunku. Zrobiłam pochodzące ze wschodniej Andaluzji ajo blanco, o którym Conrado Moreno powiedział “Specyficzny ostro-słodki smako ajo blanco może być dla Polaków nieco obcy, ale myślę, że warto go spróbować!” (Joanna Pawełczak Europa w kuchni).  I czy było warto? Myślę, że tak. Bardzo ważny jest tutaj dodatek białych winogron, które nieco łagodzą ostrość czosnku. Więc dopóki nie skończyły się krojone winogrona, dopóty mi ta zupka smakowała. Na pewno trzeba jej przyznać,  że ma właściwości chłodząco-orzeźwiające.

W ubiegłym roku przygotowałam gazpacho pomidorowe, które również polecam Wam spróbować. Jego smak na pewno jest bliższy Polakom.

Nie wiem czy wiecie, że hiszpańskie słowo gaspacho pochodzi od łacińskiego słowa oznaczającego kawałeczki lub od arabskiego słowa na rozmoczony chleb. Nie jest też jasne czy gaspacho sprowadzili do Hiszpanii Rzymianie (chleb moczony w oliwie) czy Maurowie.

Po przepisy na inne gazpacho zapraszam do Gin, Marty, Zuzi, Panny Malwinny oraz Mirabelki.

AJO BLANCO – CHŁODNIK Z MIGDAŁÓW Z CZOSNKIEM

Składniki na 2 osoby:

ok. 150 g bagietki pszennej (ok. 1/3)

ok. 200 ml wody

100 g migdałów lub mąki migdałowej

4 ząbki czosnku

50 ml oliwy z oliwek + trochę do ozdobienia zupy

sól, pieprz

ok. 300 g białych winogron bezpestkowych

1. Bagietkę pokroić i zalać wodą. Moczyć ok. 15 minut przekładając kromki na drugą stronę. Bagietka wchłonie całą wodę.

2. Migdały zblanszować, obrać i zmielić w blenderze. Ja korzystałam z gotowej mąki migdałowej z nieobranych migdałów. Czosnek obrać.

3. W blenderze zmiksować namoczoną bułkę z mąką migdałową, przeciśniętym przez praskę czosnkiem oraz oliwą z oliwek. Mikstura powinna mieć konsystencję zupy-krem. Jeśli jest zbyt gęsta można dodać więcej wody. Doprawić do smaku solą.

4. Wstawić chłodnik na kilka godzin (przynajmniej 3) do lodówki.

5. Winogrona umyć, osuszyć i pokroić w plasterki.

6. Schłodzone ajo blanco rozlać do talerzy. Dodać pokrojone winogrona. Ozdobić odrobiną oliwy z oliwek i posypać delikatnie pieprzem mielonym.

Przepis powstał na bazie kilku innych znalezionych w internecie oraz książek Joanny Pawełczak Europa od kuchni oraz Kuchnia śródziemnomorska z serii Z kuchennej półeczki.

Dodaję moje ajo blanco do akcji Zuzi z Chilli, czosnek i oliwa. Bardzo żałuję, że nie udało się mi dodać więcej przepisów. W przyszłym roku muszę się lepiej zorganizować!

Jak przygotować pesto bazyliowe już Wam pokazywałam przy okazji makaronu linguine z pesto bazyliowym czy ślimaczków z bazyliowym pesto. A pesto można przecież zrobić z wielu ziół i warzyw. Na pewno będę chciała wypróbować pesto botwinkowe w najbliższym czasie – póki jeszcze jest sezon na botwinkę. Najpierw zdecydowałam się jednak na przygotowanie pesto ze szparagów, których jest już coraz mniej na targowiskach.

Przepis na pesto ze szparagów zaczerpnęłam z książki Billa Grangera Nakarm mnie. Jak się skończą szparagi, możecie zastąpić je blanszowanymi brokułami. Podaję przepis z moimi drobnymi zmianami.

PESTO Z ZIELONYCH SZPARAGÓW

Składniki:

pęczek zielonych szparagów

40 g liści szpinaku

50 g migdałów

2 ząbki czosnku

40 g parmezanu (lub innego twardego sera np. Dziugas) 

sok z 1/2 cytryny

skórka otarta z 1 cytryny

4 łyżki oliwy extra virgin

sól, pieprz

+ makaron spaghetti lub inny

+ 3 łyżki śmietany 12%

+ łyżka tartego parmezanu

1. Obciąć stwardniałe końcówki szparagów. Lekko oskrobać nożem dolne twardsze części. Opłukać. Pociąć szparagi na mniejsze kawałki. Odłożyć na bok górne części pędów. Pozostałe pędy gotować 6 minut w osolonej wodzie  z odrobiną cukru. Następnie wrzucić główki szparagów i gotować jeszcze 2 minuty. Odcedzić, przelać zimną wodą i pozostawić do całkowitego ostygnięcia.

2. Migdały sparzyć, obrać ze skórki, osuszyć i lekko podprażyć na suchej patelni. Szpinak opłukać i osuszyć. Zetrzeć skórkę z wyszorowanej cytryny i wycisnąć sok z jednej połówki owocu. Parmezan zetrzeć na tarce o drobnych oczkach. Czosnek obrać.

3. Podprażone migdały zmielić dość grubo (nie na mąkę) w malakserze. Dodać szpinak, szparagi (bez główek), sól, pieprz, skórkę cytrynową, sok z cytryny i przeciśnięty przez praskę czosnek. Zmielić razem ponownie. Dodać oliwę i tarty ser. Miksować krótko.

U mnie pesto idealnie sprawdziło się z makaronem spaghetti. Ugotowałam go al dente, odcedziłam. Następnie podgrzałam chwilę pesto w garnku w którym gotował się makaron, wrzuciłam z powrotem spaghetti, delikatnie wymieszałam potrząsając garnkiem. Rozłożyłam na talerze, posypałam serem. Podana ilość pesto wystarczy na 4 porcje makaronu. Naprawdę polecam. Powiem Wam, że mi lepiej pasuje to pesto niż bazyliowe 😉 Może z uwagi na słodkie migdały? Nie, ja po prostu uwielbiam zielone szparagi!

Lubicie rabarbar? Zjedlibyście go na surowo? Mój tata go bardzo lubi w takiej postaci. Pamiętam jak nie raz pożerał jego łodygę maczając w cukrze. Ja zdecydowanie wolę tę roślinę w postaci przetworzonej. Na FB utworzyłam dla Was album z dotychczasowymi dania z rabarbarem, jakie pojawiły się u mnie na blogu. Kliknijcie tylko TU.

Wyzwaniem na dziś było przygotowanie tarty z rabarbarem. Przeglądając moją ukochaną książeczkę Biblioteczka Poradnika Domowego 07/2010 Aleksandra Chomicz Ciasta słodkie i wytrawne. Tarty i quiche, natrafiłam na tartę rabarbarową z polewą z galaretki porzeczkowej. A że posiadałam jeszcze ostatnie słoiki własnoręcznie przygotowanej galaretki z czerwonej porzeczki, postanowiłam ją wykorzystać właśnie tutaj. Wyszło pysznie. Kwasowość rabarbaru tylko delikatnie przebijała przez słodkość galaretki. Wszystko się doskonale skomponowało.

Tarty z rabarbarem przygotowały także: Gin, Zuzia oraz Sianko. Ciekawa jestem, jakie tarty powstały u nich?

TARTA RABARBAROWA Z GALARETKĄ PORZECZKOWĄ

Składniki:

spód:

20 dag mąki pszennej

1/2 kostki masła (zimnego)

2 żółtka

nadzienie:

2 białka

15 dag mąki migdałowej

2 łyżki cukru pudru

30 dag galaretki porzeczkowej

1. Zagnieść ciasto na spód. Nie musi być elastyczne i dobrze wyrobione i się wałkować. Posmarować formę do tart tłuszczem. Wylepić ciastem dno i brzegi formy. Przykryć folią spożywczą i wstawić na około 15 minut do lodówki.

2. Nastawić piekarnik na 220 ºC (korzystam z elektrycznego). Rabarbar pokroić na około 1-cm kawałki.

3. Podpiec spód (ok. 10 minut) na środkowej półce piekarnika.

4. Białka ubić, dodając stopniowo cukier i migdały. Wylać masę na podpieczony spód i wyłożyć na wierzch rabarbar. Piec na dolnej półce piekarnika ok. 25 minut.

5. Wyjąć ciasto, ostudzić. Galaretkę rozpuścić w rondelku i lekko ostudzoną polać wierzch. Ostudzić. Można ewentualnie użyć gotowej galaretki ze sklepu, wtedy należy polać wierzch tarty prawie stężałą, zimną galaretką i wstawić do lodówki do całkowitego stężenie. Tylko wstawiając tartę do lodówki tracimy kruchość spodu.

Bardzo chciałam wziąć udział w Waniliowym Weekendzie VI organizowanym przez Mirabelkę. Od kilku dobrych lat planowałam i jakoś się nie składało. Tym razem nie odpuściłam i zrobiłam pyszne ciasto pochodzące z Europy Południowej.

Przepis pochodzi z książeczki z serii Z kuchennej półeczki Kuchnia śródziemnomorska Anne White.

CIASTO WANILIOWE Z KANDYZOWANYMI OWOCAMI

Składniki na keksówkę 22cm x 12 cm x 5cm:

150 g kandyzowanych wiśni (lub innych owoców) + 50 g do ozdobienia ciasta

75 g kandyzowanych skórek cytrusowych + 150 g do ozdobienia ciasta

85 g mielonych migdałów

170 g mąki pszennej tortowej

1 łyżeczka proszku do pieczenia

175 g miękkiego masła + trochę do wysmarowania formy

130 g cukru waniliowego domowej roboty / lub 120 g cukru pudru + cukier z prawdziwą wanilią

1/2 łyżeczki esencji waniliowej

3 jajka

szczypta soli

1. Keksówkę wyłożyć papierem do pieczenia posmarowanym masłem. Ustawić piekarnik na 180 ºC.

2. Wiśnie kandyzowane (inne owoce) pokroić na mniejsze kawałki. Odłożyć kilka w całości do dekoracji ciasta po upieczeniu. Posiekane owoce wymieszać z mielonymi migdałami i 2 łyżkami mąki.

3. Masło utrzeć z cukrem na gładką masę. Wlać esencję waniliową i dodawać cały czas ucierając po jednym jajku.

4. Do masy maślano-jajecznej przesiać mąkę, proszek do pieczenia i sól. Wymieszać do uzyskania gładkiej konsystencji. Dodać owoce z migdałami. Wymieszać.

5. Ciasto przelać do formy, wyrównać powierzchnię i przykryć szczelnie folią aluminiową. Wstawić do nagrzanego piekarnika na wyższą półkę i piec około 80 minut. Patyczek po wbiciu powinien być suchy.

6. Studzić 5 minut w formie. Następnie wyjąc z formy obracając ją do góry dnem, usunąć papier. Studzić dalej na kratce.

7. Zimne ciasto zawinąć w folię aluminiową i włożyć do szczelnego pojemnika na 4 dni. Trzymać w chłodzie, ale w nie lodówce. Podawać przybrane owocami.

Ciasto jest bardzo słodkie z uwagi na dodatek kandyzowanych owoców. Ja obniżyłam i tak ilość cukru ze 175 g do 130 g, ale myślę, że można dodać go jeszcze mniej. Ciasto ma bardzo ciekawy smak nie tylko dzięki wanilii, ale także mące migdałowej i kandyzowanym owocom. Na pewno jeszcze kiedyś je zrobię. A i… oczywiście nie wytrzymałam 4 dni, spróbowałam ciasta po dwóch 😉

To był pierwszy przepis w książce Skandynawia od kuchni, jaki zaznaczyłam w niej do wypróbowania. Migdały cieszą się niezwykłą popularnością w deserach skandynawskich. Robiłam już kiedyś norweski placek z migdałami czy ciasto czekoladowe, gdzie migdały odgrywają główną rolę. Teraz przyszła pora na duńskie jabłka zapiekane z migdałami.

Razem ze mną deser skandynawski przygotowały dziś Mirabelka i mieszkająca w Danii Gin.

DUŃSKIE JABŁKA MIGDAŁOWE – ÆBLER MED MANDLER

Składniki na formę 15 x 25 cm:

750 słodkich jabłek

1/3 szklanki cukru

3 jajka

1/3 szklanki zmielonych migdałów (mąka migdałowa)

masło do wysmarowania formy

+ śmietana do ubicia

1. Jabłka obrać, pokroić w kostkę i podgotować kilka minut z 3 łyżkami wody.

2. Odcedzone jabłka przełożyć do wysmarowanej masłem formy.

3. Jajka ubić z cukrem, dodać zmielone migdały. Wymieszać masę.

4. Masą jajeczno-migdałową zalać jabłka.

5. Piec na środkowej kratce piekarnika przez 20 minut. Podawać na ciepło z bitą śmietaną (ja zjadłam w wersji bez).

Ten deser nie dość, że jest naprawdę wyjątkowy w smaku, to przygotowuje się go w bardzo krótkim czasie. Naprawdę polecam!

To już jeden z ostatnich wpisów w ramach mojej akcji Kuchnia skandynawska 2014. Mam nadzieję, że zgłosicie jeszcze do niej kilka przepisów 😉